Aðdáandi?

Fór út að borða með Margréti í kvöld. Fórum á indverskan stað ekki langt í burtu héðan. Ég hef farið tvisvar áður á þennan stað. Fyrst fyrir rúmu ári síðan þegar ég fór með Helgu og Sigga. Þá hittum við á þjón sem var líka svona rosa hress og endaði á því að gefa okkur te eftir matinn (eða eitthvað sem fylgdi ekki). Í annað skiptið fór ég með Siggu, Harold og krökkunum (hugsa í mars fyrr á þessu ári). Um leið og við komum inn þá kemur sami þjónn, brosandi út að eyrum og vissi strax hver ég var. Þjónustan var voða fín og í miðri máltíð kemur hann með tvo Shirley Temple (óáfengur kokteill) handa krökkunum, í boði hússins. Núna þegar við Margrét komum inn þá er hvergi þjóninn að sjá. Við fáum sæti, svo lít ég upp og hver annar en þjónninn kemur aðsvífandi og getið hvað, hann mundi eftir mér. Eftir að við Margrét höfðum sagt öðrum þjóni að við vildum bara vatn, þá kemur hann og spyr hvort við viljum ekki vín með matnum - endar með því að hann færir okkur sitthvort hvítvínsglasið og já í boði hússins. Núna talaði hann ennþá meira við okkur - spurði mig meðal annars hvað hafi orðið af mér, ég hlyti að hafa farið e-t í burtu því hann hefði ekki séð mig svo lengi. Eitthvað meira í þessum dúr fór fram á milli okkar. Svo þegar við fórum þá heimtaði hann að fá að faðma mig og ég átti að skila kveðju til systur minnar og segja henni frá öllum frábæru gaurunum sem ég hitti í borginni.

Spurningin er þessi: Á ég að vera hrædd - eða á ég að gera eins og Meha segir, fara svona á þriggja vikna fresti og taka vini með mér og notfæra mér fríðindin á staðnum. Við skulum taka það fram að Meha hefur oft farið á sama veitingastað en aldrei hefur henni verið boðið neitt ókeypis þar og þó er hún indversk. Já og vel á minnst, þjónninn er ekki indverskur heldur svona frekar asískur (kannski kóreskur) í útliti. Helga, manstu hvaðan hann sagðist vera?